Wygląda na to, że od małego wyrażałem zainteresowanie malowaniem i rysowaniem. To tak, jakbym miał wrodzoną relację z pędzlem i ołówkiem.

Po śmierci mojego taty w 2016 roku musiałem wziąć wolne od pracy (marketing/handel detaliczny) z powodu złego zdrowia psychicznego i fizycznego - musiałem się wyleczyć, a malowanie było dosłownie tym, co mogłem znieść. Spędziłem dobre dwa lata, tworząc artystyczne bałagany w studiu nad sklepem muzycznym mojego taty, którym moja mama musiała się zająć.

W miarę jak moja obecność w sieci zaczęła rosnąć, rosły również relacje z innymi artystami i kolekcjonerami sztuki na całym świecie... co z kolei zwiększyło moją pewność siebie i chęć do mówienia o moich dziełach. Cztery lata później nigdy nie spojrzałem wstecz. Teraz nie wyobrażam sobie robienia czegokolwiek innego.

Moja główna przestrzeń do malowania/studio to obecnie nasza wyspa kuchenna. Od jakiegoś czasu budujemy studio w naszym ogrodzie, więc dopóki nie będzie gotowe, parter naszego domu będzie pełnił funkcję przestrzeni do malowania, stacji pakowania, biura i galerii sztuki!

Powiedziałbym, że głównie wędruje od surowego, abstrakcyjnego ekspresjonizmu do domowego, eklektycznego martwej natury. Z pewnością skupia się na kolorze i tworzeniu śladów. Ważne jest dla mnie, aby moja praca emanowała autentyczną ludzką naturą, wiesz - faktycznie widząc, że praca została stworzona przez jednostkę. Szybkie i chaotyczne pociągnięcia pędzla, które mogą wskazywać na frustrację lub ekscytację; duże, odważne plamy koloru dla entuzjazmu i pewności siebie; powtarzające się linie, które sugerują chwile medytacji i refleksji…

Rzadko znajdziesz mnie w jednym stylu - słucham, co moja głowa i ręce chcą stworzyć i pozwalam im to robić. Nie lubię podążać za tłumem i stylami.

Dokumentowanie życia jest naprawdę moim najważniejszym źródłem inspiracji. Nasze otoczenie, środowisko, rozmowy i emocje zmieniają się tak bardzo, a zatem, zmienia się również moja sztuka. Krajobrazy i kawiarnie to dwa powszechne katalizatory pomysłów. Dla mnie nie ma nic bardziej urokliwego, ujmującego i nostalgicznego niż obserwowanie i słuchanie ludzi w kawiarniach. Dźwięk wiatru, kolor marynarki dżentelmena, piasek między palcami u nóg, gniewna wymiana słów… moja praca ewoluuje z doświadczeń.

Na osobistym i sentymentalnym poziomie, mój tata. Zawsze zachęcał mnie do pracy na własny rachunek i podążania za moim kreatywnym rytmem - tak jak on robił to ze swoją muzyką. Jego cicha natura i skrajna skromność kładły ogromny nacisk na pasję, jaką miał do melodii i instrumentu. To tylko szkoda, że musiałem go stracić, aby naprawdę zanurzyć się w tej karierze. Dlatego każda wystawa i kolekcja sztuki, którą tworzę, jest zawsze dedykowana jemu.

Na praktycznym poziomie, odważna i wszechstronna praca Matisse'a i Picassa zawsze mnie przyciągała. Ślady, odważne kolory i bezkompromisowa natura malowania czegokolwiek, co chcieli, w dowolny sposób, w jaki czuli, są po prostu wspaniałe. Kto potrzebuje jednego stylu i kto potrzebuje dokładności? Nie oni.

Słucham muzyki tylko wtedy, gdy maluję, jeśli zostało to poproszone w ramach zamówienia, lub jeśli czuję, że kolekcja, którą tworzę, potrzebuje jakiegoś zewnętrznego wpływu. Często pytam moich kolekcjonerów, którzy zamawiają obrazy, czy chcieliby, żebym malował do konkretnej playlisty, na wypadek, gdyby miało to wpływ na dzieło. Kiedy pracuję nad własnymi obrazami, zazwyczaj włączam podcast.

Pierwszą rzeczą, która przychodzi na myśl, jest to, że nie ma żadnych zasad. Działaj ręką i umysłem - pozwól swoim instynktom dyktować dzieło i nie analizuj zbytnio tworzenia znaków. Niektóre bałagany mogą stać się arcydziełami. Błędy mogą być wspaniałe, więc wytrwaj.

Stoisz z boku i czujesz tę łatwość, którą znasz tylko ty. Jest harmonia między znakami a kolorami; pocieszająca kompozycja, która sprawia, że się uśmiechasz i wzdychasz z ulgą.

Możesz zobaczyć więcej prac Emmy pod adresem: